Już sześć razy zagrała Kayako, i bardzo fajnie, bo lepszej sobie nie wyobrażam.

Trzeba jednak przyznać, że im wcześniejsze wersje, tym lepsza Kayako. W Ju-On (z 2000 roku) w jej twarzy widać cierpienie, rozpaczliwe pragnienie zrozumienia i współodczucia - głębokie uczucia. Jak ostatnio widziałam ostatnią scenę z wersji z 2002 roku, raczej też to występuje (ale dokładnie nie potwierdzę, bowiem całość oglądałam przeszło dekadę temu). Ale im dalej idzie postać Kayako, a zwłaszcza w wersji amerykańskiej, tym dziwaczniej ma wykrzywioną tą twarz - zupełnie jakby brała udział w konkursie na najbardziej dziwaczną i przesadzoną minę azjatyckiego postrachu.